SylvApssanus Marshall Apps Jr
., czyli po prostu Syl Apps (w Pittsburghu zapamiętany także jako Sly Syl) urodził się 1 sierpnia 1947 roku w Toronto, w rodzinie z tradycjami hokejowymi. Ojciec Syl’a, - Charles Sylvanus Apps był zawodowym hokeistą, który w latach 1936-1948 grał w Toronto Maple Leafs.

Syl Apps wydraftowany został w 1964 r. przez New York Rangers, jednak na swój debiut w NHL czekał aż do 1970 r. Jednak jego kariera z „macierzystą drużyną” nie trwała długo. Jeszcze w tym samym sezonie (1970/1971) Syl trafił do Steel City. Red Kelly (ówczesny general manager Penguins) pozyskał Apps’a za bardzo popularnego w Pittsburghu lewoskrzydłowego napastnika – Glena „Slats” Sather’a.

Nie powinno więc nikogo dziwić, że gdy 27 stycznia 1971r. Syl wyjechał na lód w Mellon Arena kibice okazali niezadowolenie. Naprzeciwko ławki Penguins wywieszono nawet duży transparent, na którym napisano „WHY SLATS?”. Na odpowiedź nie musieli czekać długo.
Już w swoim pierwszym meczu (przeciwko Maple Leafs) Apps udowodnił, że wart był swojej ceny. Zdobywając swojego pierwszego gola w barwach Penguins, Syl pokonał bramkarza Toronoto, obecnego członka Hall of Fame, Jaques Plante. Jego występ zachwycił skautów, którzy w swoich raportach porównywali go do ojca.

Syl Apps sparowany został z Pronovostem i Polisem. Linia ta była zapowiedzią świeżego, młodego potencjału. Sly Syl ukończył sezon 1970/1971 z 9 golami i 16 asystami uzyskanymi w 31 rozegranych meczach, a już w następnym sezonie był najlepiej punktującym zawodnikiem Penguins, ustanawiając nowy rekord organizacji w ilości asyst (44) i punktów (59).

Jednak linia składająca się z tych młodych graczy została rozdzielona w 1972 roku. Red Kelly podczas obozu treningowego postanowił zaryzykować, by móc stworzyć dwie porządnie punktujące linie. W wyniku tego do Apps’a dołączyli Lowell MacDonald i Al McDonough. MacDonald wracał właśnie do gry po operacji kolana, jednak jak się okazało linia ta była strzałem w dziesiątkę. McDonough ustanowił nowy rekord klubu w ilości zdobytych goli (35), a wracający do zdrowia Lowell posłał krążek do siatki 34 razy. Ale to Apps został gwiazdą i przeżywał swój najlepszy sezon. Syl zdobył wtedy 85 punktów – 29 goli i 56 asyst.

W połowie sezonu 1973/1974 McDonough oddany został do Atlanty. Oznaczało to powrót Pronovosta do Apps’a – nowa linia stała się jedną z najlepszych w Lidze. Nazwana „Century Line” formacja zdobyła w sumie 107 goli w sezonie.

linia


Po tak wybitnej grze Syla, Tad Potter (właściciel klubu) świadomy tego jaki talent ma ten młody zawodnik, podpisał z Apps’em kontrakt opiewający na zawrotną w tamtym czasie kwotę 125 000 dolarów. Syl pokazał, że wart był takich pieniędzy -  w ciągu dwóch kolejnych sezonów Apps zdobył 178 punktów,  w tym osiągając swój rekord 99 punktów w sezonie 1975/1976.

W 1975 roku Apps doceniony został także przez Ligę – zaproszono go do NHL All-Star Game. Podczas meczu zdobył dwa gole, a także został wybrany jako MVP.

28letni zawodnik miał przed sobą wspaniałą sportową przyszłość. Kto wie jak potoczyłaby się kariera Kanadyjczyka gdyby nie uraz kolana, którego nabawił się w 1976 roku podczas rozgrywek posezonowych. W tamtych czasach zabieg artroskopii nie był jeszcze powszechnie stosowany i jak to bywa z takimi kontuzjami, Syl nie był już nigdy tym samym zawodnikiem.

Jego przygoda z Penguins skończyła się w listopadzie 1977 roku, gdy został oddany do Los Angeles (tutaj skończył swoją karierę w 1980 roku). W Pittsburghu został zapamiętany na długie lata – jego rekord zdobytych asyst został pobity dopiero przez samego Mario Lemieux.

Podczas swojej kariery w NHL Apps pojawił się w 727 meczach, zdobył 183 gole, asystował 423 razy, a na ławce kar odsiedział 311 minut.

Syl Apps jest członkiem Penguins Hall of Fame.

Rodzina Syla także poszła w hokejowe ślady. Córka Apps’a – Gillian reprezentowała narodową hokejową drużynę Kanady na Igrzyskach w 2006 i 2010 roku, gdzie zdobyła złoty medal. Jego syn – Syl Apps III grał w hokeja w ligach uniwersyteckich.